Ale co by nie mówić na Rojka i jego ekipę festiwal sprawdził się jak co roku – tyle uzbieranych wrażeń starczyło by zapewne spokojnie na kilka relacji, ale do dyspozycji mam tylko jedną. Dlatego też, ponieważ żyjemy w świecie zdominowanym przez media społecznościowe, zdecydowałam się na iście twitterową recenzję – na każdy zespół najwyżej jeden, maks dwa tweety (140 – 280 znaków).
DZIEŃ PIERWSZY
1926 – Ekipa, która powstała zainspirowana koncertem Swans w zeszłym roku godnie kontynuuje ich dzieło – było głośno, nieco apokaliptycznie i mocno artystycznie. Ta polska grupa naprawdę ma potencjał.
Magnificent Muttley – kolejny polski zespół, który niestety nie zachwycił aż tak jak poprzedni. Ale energii odmówić im nie można. Oby tak dalej, a może będzie z tego coś więcej.
Uncle Acid and the Deadbeats – mimo grania na głównej scenie w lejącym się słońcu było naprawdę mrocznie i metalowo – można było nawet próbować wyobrazić sobie kawałek cienia. Nie lada sukces.
The Soft Moon – niech nazwa was nie zmyli – wcale nie było miękko i przytulnie, ale na pewno kosmicznie. Szkoda, że w te gitarowo – elektroniczne rytmy szybko wkradła się monotonia.
Cloud Nothings – Brawa dla perkusisty. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie widziałam kogoś tak mocno zaangażowanego i uderzającego w talerze z taką prędkością. Nie dziwi postawa bliska omdlenia na koniec show.
Buke and Gase – w odbiorze tego magicznego połączenia folku i muzycznych eksperymentów najbardziej przeszkodził dźwiękowiec – zbyt mocne basy, a za słaby cudowny wokal zrobiły z tego koncertu banał, chociaż po nagraniach można się było oczekiwać czegoś innego.
Zbigniew Wodecki with Mitch & Mitch – miało być obciachowo, a było przebojowo. Nawet ci, którzy przyszli na ten koncert dla jaj bawili się doskonale. A jeśli mówią inaczej to kłamią, w głowie nucąc zaraźliwe „na na na na”.
The Pop Group – niestety legendarna kapela zagrała nieco bez polotu. Wszystko zagrano poprawnie, ale zabrakło iskry. Szkoda.
The Smashing Pumpkins – pierwszego wieczora festiwalu kapele chyba zmówiły się, aby zaledwie „odklepać” swoje kawałki, a nie zagrać prawdziwy koncert. Wiało nudą. Głównej gwieździe nie udało się przebić mistrza Wodeckiego.
DZIEŃ DRUGI
UL/KR – było klimatycznie, spokojnie, idealnie na rozbudzenie festiwalowiczów jeszcze nie do końca gotowych na kolejne koncerty po tylu muzycznych doznaniach dnia i wieczora poprzedniego.
Metz – kolejni z licznych w tym roku mocno rockowo – gitarowych zadymiarzy. Energia + zaangażowanie + poprawne granie. Dobrze, ale bez fajerwerków.
KTL – Mimo konsternacji jaką wprowadziła hawajska koszula jednego z muzyków słuchacze dali się wprowadzić w mroczny trans. Mniej odporni na taką ilość dark ambientu nawet zasnęli.
Paradise Bangkok Molam International Band – Nikt nie płakał po Solange – zastępujący ją Tajowie rozkręcili najlepszą imprezę na Offie 2013. Ten koncert aż prosi się o porównanie z zeszłorocznym mistrzem marimby Shangaanem Electro. Więcej takich pozytywnie zakręconych prosimy!
Skalpel – za dużo elektro, za mało jazzu. Niestety Skalpel na żywo nie sprawdza się tak jak można byłoby się spodziewać.
Godspeed You! Black Emperor – najdoskonalszy koncert Offa. Długie kompozycje zachwycały majestatycznością dźwięku, a wizualizacje i muzycy owiani tajemnicą dopełnili dzieła – perła!
Austra – trochę liryki, trochę elektroniki, szczypta mocy i mamy bardzo dobry i klimatyczny koncert. Zdecydowanie na plus.
DZIEŃ TRZECI
Rebeka – kolejny udany polski zespół początkujący. Niesamowity image liderki duetu doskonale współgra z tą nieco dziwną muzyką na pograniczu elektroniki. Miło było popatrzeć i posłuchać.
Très.B. – nie jest to polskie objawienie dziesięcioleci, ale ta holendersko-polska mieszanka daje pozytywnego kopa, podobnie jak wspomniana wyżej Rebeka. Duży plus za kontakt z publicznością.
Japandroids – aż trudno uwierzyć, że duet jest w stanie wytworzyć tyle hałasu. I to bardzo dobrej jakości. Ekspresja sceniczna to już tylko wisienka na torcie.
Fucked Up – wyobraźcie sobie ogromnego, brodatego, półnagiego Kanadyjczyka, który z mikrofonem w dłoni gania ludzi odpoczywających na trawie przed sceną. Dodajcie do tego spadające spodnie, perukę z lokami i muzyczny łomot – prawdziwy metalowy kabaret. Kto nie był ma czego żałować.
Thee Oh Sees – mimo gigantycznego tłumu zebranego w niewielkim namiocie Sceny Eksperymentalnej na ten koncert nie sposób narzekać. Punkowa energia w czystej postaci zagrana z prawdziwą pasją.
Deerhunter – przyjemnie, poprawnie, ale też z pazurem. Dodatkowo lider kapeli pochwalił się znajomością polskiej kultury (chwaląc naszych grafików, filmy oraz Komedę) i łysinką, kiedy to niechcący zerwał bujny tupecik.
Goat – jeden z Offowych liderów. Pełen kolorów i mocy szamański rytuał taneczno-muzyczny był na tyle autentyczny, że przywołał pierwszy deszcz na Offie 2013. To mówi samo za siebie!
My Bloody Valentine – ostrzeżenia o konieczności założenia zatyczek do uszu stały się zasadne dopiero pod koniec koncertu, kiedy w epickiej solówce gitarowej ujawniła się cała moc MBV. Wcześniej było dobrze, głośno i shoegazeowo. Ale nieco sennie.
John Talabot – Live – najlepsza elektronika na tegorocznym festiwalu. Było bardzo mrocznie, ale też bardzo tanecznie. John Talabot mimo kilku drobnych problemów technicznych nie zawiódł swoich fanów.
autor: Martyna Nowosielska
